Prawidłowo zaplanowany i przeprowadzony proces odbudowy zdegradowanej tkanki miejskiej związany jest z rozwojem relacji społecznych, które charakteryzują się :
1) wzrostem zaufania pomiędzy zbiorowymi i indywidualnymi podmiotami – w wyniku tego następuje zmiana relacji społecznych. Uczestnicy stają się coraz bardziej otwarci, odważniej podejmują wyzwania, a krytyka staje się merytoryczna;
2) włączeniem użytkowników już w proces planowania odbudowy, co pozwala na uzyskanie dostępu do unikalnej wiedzy na temat ich potrzeb i wizji odnośnie do projektowanych działań;
3) pogłębiającą się współpracą pomiędzy stronami procesu, która pozwala stronie publicznej na dostęp i korzystanie z ewoluujących potrzeb i zmian w środowisku miejskim;
4) otwartością i tworzeniem przez społeczeństwo własnych inicjatyw i projektów odbudowy, które są dla nich ważne. Mogą to być m.in.: projekty o charakterze artystycznym, edukacyjnym czy ekologicznym;
5) wzrostem przekonania obywateli o realnym wpływie na kierunek dokonywanych przemian – aktywne uczestnictwo w życiu publicznym staje się świadomym wyborem i zaczyna wpływać w wymierny sposób na jakość życia.
Uspołecznienie procesu rewitalizacji związane jest bezpośrednio z dążeniem do włączenia i wykorzystania potencjału społecznego. Partycypacja społeczna ważna jest nie tylko dla władz publicznych, które podejmują się odbudowy zdegradowanej tkanki miejskiej, lecz także dla mieszkańców zamieszkujących rewitalizowany obszar. Ich zaangażowanie obejmuje prawo zarówno do informacji, jak i do dyskusji oraz dialogu z podmiotami inicjującymi proces odnowy.